اهمیت کیفیت آب در دم‌آوری

"آب"
مهم ترین عنصر تشکیل دهنده زندگی و همینطور عامل اصلی نشاط و عوامل ایجاد کننده آن…
در نوشیدنی قهوه هم آب مهم ترین بخش از عصاره‌گیری به شمار میرود و کیفیت آن تاثیر مستقیمی بر کیفیت نوشیدنی نهایی دارد.
اب آشاميدنی ای که ما مصرف میکنیم با فرمول شیمیایی H2O تفاوت زیادی دارد؛ این مایع نه تنها حاوی دو اتم اکسیژن و یک هیدروژن بلکه حاوی مواد معدنی و عناصر دیگریست که روی بطری های آب و یا دستگاه های تصفیه کننده برچسب های راهنمایی برای دانستن عناصری که مایعی که آب مینامیم حاوی آنهاست نصب میشود که بررسی آنها اطلاعات مختصری راجع به رفتار مایع ما هنگام برخورد با ذرات قهوه از خود نشان میدهند را به ما میدهد

اصطلاحاتی مانند:
میزان مواد جامد محلول(TDS)
سختی کل
میزان ph
فلوراید
مقدار نیترات و نیتریت
سدیم
کلسیم
منیزیم
و…
که معمولا این مقادیر در واحد میلی‌گرم آزمایش شده اند

مقدار مواد جامد محلول(Total dissolved solid):

این اصطلاح و اعداد آن بیانگر مقدار مواد جامد محلولی است که در آب وجود دارد. این جامدات میتوانند مواد معدنی، نمک ها، فلز ها و… باشند. TDS اب رابطه ای مستقیم با میزان انحلال پذیری آب دارد. به طبع هرچه بالاتر باشد به معنی‌ اشباع شدن اب از جامدات و توان کمتر آن برای عصاره‌گیری است و بالعکس این موضوع نیز صادق است.
انجمن قهوه تخصصی بازه نرمال TDS را بین ۷۵ تا ۲۲۵ مشخص کرده است که از بین این بازه مقدار ۱۵۰ppm را به عنوان بهترین مقدار در نظر میگیرند

مقیاس pH:

این مقیاس بیانگر میزان اسیدی یا بازی بودن یک محلول ابی‌ست
اهمیت این مبحث نه تنها بر روی عصاره‌گیری و طعم نهایی، بلکه بر عمر مفید دستگاه ها و همینطور سلامت جسمی تاثیرگذار است.
اب اشامیدنی استاندارد باید در دما اتاق درجه pHای معادل ۷ داشته باشد؛ به عبارتی نه خاصیت اسیدی و نه قلیایی داشته باشد.
مقدار پینشهادی انجمن قهوه تخصصی، چیزی بین ۶.۵ تا ۷.۵ است.

کلر:

کلر به عنوان یک ماده شیمیایی برای گندزدایی و از بین بردن موجودات مضر به کار می رود. حداکثر مقدار کلر باقیمانده مجاز که ممکن است در آب یافت شود تابعی از مزه، بو و خورندگی می باشد. یکی از معایب کلر زدن آب ایجاد مزه کلری و کلروفنل است، علاوه بر این وجود مواد بیولوژیک هم می تواند در ایجاد مزه خاکی و یا مزه های بد دیگر دخالت نماید. چنانچه کلر به عنوان ماده پیش افزودنی قبل از تصفیه آب به آب های رنگی و یا حاوی مواد آلی افزوده شود، تری هالومتان ها نیز تشکیل می گردند. میزان کلر باقیمانده در آب آشامیدنی می تواند تا حدود 0/2 میلیگرم در لیتر باشد و در مواقع ضروری که آب استریل مورد نیاز باشد، مقدار کلر باقیمانده تا 2 میلیگرم در لیتر یا بیشتر قابل قبول است.
تاثیر کلر در دم اوری و یا عصاره گیری از قهوه به صورت طعم های دارویی و بوی دارویی قابل رویت است .
همچنین کلر باعث خورندگی و کاهش میزان عمر مفید تجهیزات میگردد.

کلسیم:

کلسیم در اکثر آب های طبیعی یافت می شود و میزان آن بستگی به گونه سنگی دارد که آب از آن گذر می کند. کلسیم معمولا به صورت کربنات، بیکربنات و سولفات ظاهر می شود، اگرچه در آب های پرنمک، کلرور و نیترات کلسیم را نیز می توان پیدا کرد. کلسیم همراه با بیکربنات سختی موقت یا سختی بیکربناتی آب را باعث می شود. سولفات ها، کلرورها و نیترات ها تشکیل سختی دائم یا سختی غیرکربناتی را می دهند. کلسیم یکی از عناصر اصلی غذای انسان را تشکیل می دهد. ارزش غذایی کلسیم موجود در آب در مقایسه با سایر منابع غذایی ناچیز است و از نظر تندرستی زیاد بودن غلظت آن در آب چندان اهمیت ندارد و زیادی کلسیم به صورت رسوب در آب ته نشین می گردد.

منیزم:

منیزیم یکی از عناصر معمولی آب می باشد که نمک های قابل حل تشکیل می دهد. منیزیم در آب هم سختی کربناتی و هم بیکربناتی تشکیل داده که معمولا غلظت آن در مقایسه با اجزاء ترکیبی کلسیم کمتر است. غلظت زیاد منیزیم در آب های مصرفی منازل به علت تشکیل جرم در ظروف و همچنین به این خاطر که منیزیم دارای خاصیت مدر و مسهلی می باشد، به ویژه اگر با مقدار زیادی سولفات توام باشد، قابل قبول نیست.
به طور کلی منیزیم و کلسیم باعث بالا رفتن سختی آب، تاثیرات مخرب بر تجهیزات و ایجاد مشکلات سلامتی برای شما و میهمانانتان میشود
برای جلوگیری از این خسارات از فیلتر ها و یا آب های اشامیدنی موجود در بازار که بازه استانداردی از کلسیم و منیزیم را دارا هستند استفاده کنید!

سدیم:

عنصر سدیم علاوه بر اینکه یکی از عناصر فراوان می باشد، به علت حلالیت زیاد آن در آب در بیشتر منابع آب طبیعی یافت می شود. مقدار سدیم از یک تا صدها میلی گرم در لیتر در آب های نمکدار می رسد. حد آستانه طعم سدیم در آب آشامیدنی بستگی به فاکتورهایی چند از جمله آنیون های عمده تر موجود در آب و درجه حرارت آن دارد. غلظت طعم آستانه برای کلرور سدیم حدود ۳۵۰ میلی گرم در لیتر ( ۱۳۸ میلی گرم در لیتر برحسب سدیم ) و برعکس آن طعم آستانه برای سولفات سدیم می تواند ۱۰۰۰ میلی گرم در لیتر ( ۳۴۸ میلی گرم در لیتر برحسب سدیم ) باشد. استفاده از روش های آهک کربنات سدیم یا تعویض کننده های قلیایی برای سبک کردن آب های سخت باعث افزایش جزئی غلظت سدیم می گردد. افزایش غلظت سدیم از این طریق علاوه بر تاثیر بر طعم آب، برای افرادی که تحت رژیم غذایی با نمک محدود می باشند، زیان آور است.

دستورالعمل های مجمع اروپایی، از سال ۱۹۸۴ غلظت معادل ۲۰ میلی گیرم در لیتر را به عنوان راهنما پیشنهاد می کند و حداکثر غلظت ۱۷۵ را به ۱۵۰ میلی گرم در لیتر کاهش داده است. دستورالعمل های مجمع اروپایی این مساله را قبول می کند که ظرفیت سدیم آب های سبک می تواند بیش از این مقدار باشد و پیشنهاد می نماید که باید نهایت سعی در پایین نگهداشتن حتی الامکان غلظت سدیم و حفظ سلامت عمومی نمود.

پتاسیم:

پتاسیم با وجود اینکه یکی از عناصر فراوان می باشد، غلظت آن در اغلب آب های طبیعی از ۲۰ میلی گرم در لیتر افزایش نمی یابد. دستورالعمل ها حداکثر غلظت را ۱۲ میلی گرم در لیتر و غلظت ۱۰ میلی گرم در لیتر را به عنوان راهنما پیشنهاد می‌کنند